به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران؛ بازی معروف با اردن از سال 2011 تا به حال به عنوان یکی از تلخترین خاطرات بسکتبال در یاد هواداران این رشته و بازیکنان مانده است اما در حالی که تمام شرایط برای قهرمانی در بازی های آسیایی 2014 فراهم بود و هیچ کس انتظار شکست مقابل تیمی مثل کره جنوبی را نمی داد، این اتفاق در بازی فینال افتاد تا خاطره شکست ووهان با اینچئون عوض شود.

درست یک سال قبل از ماجرای اردن هم تیم ملی در بازی های آسیایی 2010 با شکست مرحله نیمه نهایی مقابل چین از بازی های آسیایی حذف شد. باختی که در دقایق آخر پیش آمد، آن هم در شرایطی که تیم ملی ایران در آن مسابقه هم از چین پیش بود و یک باخت دقایق آخر دیگر باعث راه پیدا نکردن تیم به فینال شد.

در هر دو شکست چهار سال گذشته تیم ملی بهانه های زیادی از خیانت ماتیچ تا اتفاقی بودن بازی مطرح شد اما باخت روز گذشته به کره جنوبی به شکلی بود که هیچ بهانه ی قابل قبولی برای آن به ذهن نمی رسد.

تاثیر شرایط میزبانی

مطرح کردن شرایط میزبانی برای تیمی که هسته اصلی آن را بازیکنانی را تشکیل می دهند که برای یک دهه بزرگترین میدان های بین المللی بسکتبال را دیده اند، چندان قابل قبول نیست. ملی پوشان ایران پیش از این در خاک چین تیم ملی این کشور را در دوران اوج شکست داده بودند، 2 بار به جام جهانی و بازی های آسیایی رفته بودند و یک بار هم میدان المپیک را تجربه کرده بودند. ده ها بار رویارویی با همین حریفان آسیایی در مسابقات مختلف این قاره را هم به تمام این موارد باید اضافه کرد.

با این تجربه بحث تاثیر جو سالن روی بازیکنان از لیست بهانه های تیم باید حذف شود. 

ضعف داوری

داوری هیچ مسابقه بسکتبالی تا به حال بدون نقص و کامل نبوده است، دیدار فینال بازی های آسیایی هم از این موضوع مستثنا نیست. یکی از داوران بین المللی ایران که در دیدار نیمه تمام دو فصل قبل سیبل انتقادات شده بود تاکید داشت که هر داور بیش از 200 تصمیم در یک بازی بسکتبال می گیرد که تمام این تصمیمات هم در لحظات اتفاق می افتند. با این شرایط امکان چند اشتباه در بازی وجود دارد که نمی توان همیشه آن را به مغرض بودن داوران نسبت داد.

 اما مشکلات داوری تا چه اندازه در رقم زدن باخت ایران تاثیرگذار بوده است؟

فرزاد کوهیان سرمربی فصل قبل ذوب آهن در پاسخ به این موضوع می گوید: "داوری مشکل خاصی نداشت. قطعا کارشناسان داوری بهتر می توانند قیاس کنند که آیا مشکل خاصی در زمین بود یا نه؟ اما به طور کلی بحث داوری نمی تواند در شکست تیم ما تاثیرگذار باشد. به خصوص که ما در بازی با فیلیپین و قزاقستان هم همین مشکلات را داشتیم و در آن زمان بحث داوری به نفع کره جنوبی هم مطرح نبود. "
 
تقصیر حدادی بود!

حامد حدادی که سال قبل به عنوان با ارزشترین بازیکن آسیا نقش پررنگی در قهرمانی جام ملت های آسیا داشت و امسال هم در مسابقات کاپ آسیا و بعد از آن جام جهانی یکی از بهترین نفرات تیم بود در دیدار فینال بهترین بازی خود را انجام نداد اما شاید خود او هم انتظار چنین حمله ای را بعد از بازی نداشت.

صمد نیکخواه کاپیتان تیم ملی در نشست خبری بعد از بازی گفت:" همه ما اشتباهاتی داشتیم، اما این بدترین بازی حدادی در 10 سال اخیر بود که از او دیده بودم. شاید همه بازیکنان بد بازی کنند، اما بد بازی کردن او به این دلیل مهم است که او نقش کلیدی در تیم ما دارد و عملکردش روی تیم تاثیر خیلی زیادی می‌گذارد."

در حالی که کاپیتان تیم ملی نقطه مرکزی برای نگه داشتن یک تیم کنار هم است، مقصر شمردن هم تیمی در مصاحبه بعد از بازی از سوی کاپیتان تیم ایران عجیب به نظر می رسد.

به نظر می رسد دلیل صحبت های صمد در مورد حدادی هم به این برمی گردد که نگران مقصر شمرده شدن خود به خاطر پرتاب 3 امتیازی آخر باشد.

در حالی که جامعه بسکتبال و تماشاگران آن درک بهتری از این بازی و لحظه ای بودن تصمیمات آن دارند و کسی قصد مقصر کردن صمد به طور کلی را ندارد، بنابراین بهتر بود کاپیتان هم نفرات دیگر را مقصر نکند و متوجه این اصل باشد که بازیکنان یک تیم با هم برنده و بازنده می شوند.

ضمن اینکه اگر تیم ایران به عملکرد حدادی در زمین وابسته است و با یک بازی ضعیف او از هم می پاشد باید همین موضوع را زیر ذره بین برد که قهرمان 3 دوره از 4 دوره قبلی جام ملت های آسیا چرا وابسته به عملکرد فردی یک بازیکن است؟

آیا فینال هم اتفاقی بود؟

بهانه آخرین ناکامی بسکتبال ایران در سال 2011 این بود که شکست به اردن یک اتفاق بود و هیچ وقت هم تکرار نمی شود. تیم ملی بعد از آن جریان بارها اردن را برد تا ثابت شود که باخت به این تیم می توانست یک اتفاق شمرده شود.

آیا شکست به کره جنوبی هم یک اتفاق بود؟ تجربه بازی های قبلی بازی های آسیایی نشان می داد که شکست فینال چندان هم اتفاقی نبوده است. بعد از نمایش نه چندان خوب مقابل تیم قزاقستان این نگرانی پیش آمد که آیا در فینال هم امکان لغزش وجود دارد؟ بازیکنان تیم بعد از این بازی هم مانند مسابقات قبل تاکید کردند که حریف را دست کم گرفته بودند اما بازی فینال نشان داد بحث در دست کم گرفتن حریفان نیست.

فرق ایران با کره جنوبی را می توان در انسجام و تیمی کار کردن میزبان دانست که در تیم ایران به چشم نمی خورد. انسجام تیمی را هم نمی توان در بازیکنان جستجو کرد یا حتی عملکرد فنی کادر مربیان را به آن ربط داد.

بحث نزدیک نبودن تیم یا انسجام نداشتن آن به مدیریت کلی و حواشی بازمی گردد که از زمان جام جهانی هم مشکلات در این زمینه به چشم می خورد. توضیح این حواشی و مشکلات بیرونی را هم باید از مسئولان بالاتر خواست.

ضعف بدنی بازیکنان

تیم ملی بسکتبال دوران آماده سازی چند ماهه ای را قبل از جام جهانی گذراند و در چند تورنمنت هم شرکت کرد اما موضوع آمادگی بدنی بازیکنان برای برخی کارشناسان جای نگرانی داشت.

اگر حامد حدادی در بازی فینال در بهترین فرم خود نبوده و بازیکنان دیگر هم در مقاطعی کم می آورند باید علت را در پروسه آماده سازی تیم جستجو کرد.

داستان ارسلان و عرفان

بعد از جام جهانی در گزارش "خوب، بد، زشت" عملکرد تیم ملی در جام جهانی به حواشی مربوط به ارسلان کاظمی و عرفان نساج پور به عنوان قسمت زشت حضور تیم ملی در جام جهانی اشاره کردیم.

در شرایطی که در تمام تیم های بزرگ دنیا ترکیب بازیکنان تیم ملی به راحتی و بدون سوال و جواب شکل می گیرد، سردرگمی و حواشی انتخاب بازیکنان برای جام جهانی و بازی های آسیایی بیشتر از حد معمول بود.

تیم بزرگی مانند ایران که در آسیا تمام حریفان را به ترس می اندازد با چه توجیهی در انتخاب 12 بازیکن برای دو رویداد بزرگ با چنین مشکلاتی روبرو می شود؟

حواشی این انتخاب ها و خط زدن لحظه آخر بازیکنان چه تاثیری در تیم می گذارد؟ مدال نقره تیم ملی در پایان بازی های آسیایی پاسخ این سوال را می دهد.

داستان دسته بندی در تیم ملی

شنیده می شود که در تیم ملی تاثیرات یک یا دو بازیکن خاص بسیار زیاد است. به حدی که موضوع خط خوردن بازیکنان و حتی حضور بازیکن خاصی که تجربه چندانی هم نداشت را به تصمیم این بازیکن مربوط می دانند. ثابت کردن این ماجرا کار آسانی نیست و امیدواریم که این تقسیم بندی ها صحت نداشته باشد اما در صورت وجود این دسته بندی در تیم، ریشه برخی مشکلات را می توان به همین مسائل برگرداند.

نتیجه لیگ ضعیف

فصل قبل سوپرلیگ بسکتبال یکی از ضعیفترین دوره های این مسابقات در تاریخ چند ساله سوپرلیگ بود. مقایسه این موضوع برای کسانی که دوره های بهتر لیگ ایران را با حضور چندین باشگاه قوی از جمله صباباتری دیده بودند، کار سختی نبود. 

به نظر می رسد، نتیجه این لیگ ضعیف در نهایت به تیم ملی هم کشیده شد. 

عوامل موفقیت یک تیم ملی را باید در تمام ارکان بسکتبال به خصوص لیگ جستجو کرد و مسئولان فدراسیون هم باید به این نتیجه برسند که داشتن استعدادها و بهره برداری از آنها همیشه هم در تیم ملی پاسخگو نیست و تمام بخش های مربوط به یک ورزش مانند زنجیره به هم متصل هستند که نقص در هر کدام از آنها می تواند به ضعف در نقاط دیگر هم منجر شود.

در هر حال صحبت های بعد از بازگشت تیم به تهران در مورد تمام این موارد شنیدنی خواهد بود.